İnanmaktan
Bilinmeye,
İnsan
ve insanlığın gelişimi paraleldir ve uzun soluklu bir süreçtir. İnsanın
düşünmesi ve inanması birlikte gelişmiştir. Bilimsel yasalarla Evrenin Doğuşuna
tanıklık edilmektedir. Evren, kendini
merak eden yaratıktır. İnsan olmak için de ilk tapınaklarda “Kendini Bil”
yazılmış. “Yağmurun Allah’tan olduğuna” inananlar “Evet ama nasıl?” diyerek
gerçeğe ulaştıkça bilir olmuş. Bilinçli düşünme ve bilinçli iman müştereken
ilimde yükselme, imanda yücelme sağlamış. Aksi halde, örneğin, bilmeden iman
“Hayali” kalırdı, “Hakikate” ermek olamazdı. İlimden kaynaklanan iman, bilimi
doğurur ama bilim elindekini bırakamaz, evrenin dışına çıkamaz. Kuantumla “Evrenin
yoktan var olan parçacıkların şişmesiyle oluşan düzenli bir hiçliktir” olduğu kanıtlandı.
İnanç temeline dayanarak “Yokluktan
yaratılan evrende insanın varlığı aklının izafi oluşundandır, insan aslında
yoktur” denirse bu, bilimsel açıdan bağnazlık olabilir. Çünkü annenin sevgisi,
çocuğun anne sevgisinden de büyüktür.
Genel
görelilik kuramı üç boyutlu olarak düşünülen uzay ile zamanı, uzay-zaman veya “uzam”
olarak birleştirir. Madde, uzayı büker ve ona nasıl ve ne kadar büküleceğini
öğretir, uzay-zaman da maddeye nasıl hareket edeceğini gösterir. Einstein,
izafiyet teorisi, genel görelilik kuramı ile gravitasyonun, yer çekiminin bir
güç olmadığını kanıtladı. Örneğin Dünya, Ay’ı çekmez, her gök cismi gibi, onlar
da kendi kütlelerinin büktüğü yollarında hareket eder. Gökyüzünde kütlelerin
uzay zamanı bükmeleri nedeniyle ışık bile bükülmüş görünür. Işığın kaynağı,
eğer arada Güneş gibi uzay-zamanı büken bir kütle var ise, gözümüzün gördüğü
yerde değil, ışığın geldiği yerdedir. Görelilik, evrenin Büyük Patlama anından
itibaren, genişlemekte oluşunu, kara deliklerin, gökadaların ve yıldızların
konumunu bildirir. Zamanda yolculuk yapar gibi her “şeyin” geçmişte ve
gelecekte nerede ve nasıl olacağı kesin olarak bilinebilir. E=MC2 formülü ile
ışık hızında hareket zamanı durdurur.
Kuantum
kuramına göre, uzayın en küçük ölçeğine bakıldığında, daima görülecek
şaşırtıcı, değişmez bir gerçek vardır, o da bir “parçacık çiftinin” yoktan var
olup tekrar yok olduğudur. Sürekli bir şekilde var olup yok olan bir çift
parçacık için Dr. Hawking bir fikir ileri sürer. Buna göre, parçacık
çiftlerinin var ve yok oluşları, kara deliklerin “olay ufkunda”, geri dönülmez
noktasında, gerçekleşiyorsa parçacıkların bir kısmı yutulur bir kısmı da kara
deliğin ekseni etrafında ışıyarak kaçar. Kaçan parçacıklar “Hawking Radyasyonu”
adı verilen ışınıma yol açar. Böylece kütle enerjiye dönüşür ve kaybolan enerji
en sonunda kara deliğin kendisinden gelmiş olur. Görünüşe göre, kara delik
zamanla buharlaşıp yok olarak “hiçliğe” dönüşür.
Kuantum
mekaniğinin kara delikler alanında kullanımı, genel görelilik yasalarıyla
birlikte, her alan ve parçacık için, her iki kuramı bütünleştirerek, tüm
evrende her şeyi açıklayıcı bir kuram elde etmeye yöneltti. Ancak iki kuramın
“gerçeği” çok farklı gördüğü anlaşıldı. Kuantum için her “şey”, belirli bir
ölçekte, “parçacık” temelinde ve “yerel değil” konumundadır. Parçalar
birbirinden bağımsız ve bağlantısız görünümünde ancak davranışlarında “ikizlik”
ve “olasılık” hâkim. Bir parçacığın bir yerdeki davranışı kilometreler veya
ışık-yılları uzaktaki ikizinin davranışına bağlıdır. Olasılık, bilgi
eksikliğinden değil gerçek dünyanın öyle oluşundandır. Parçacığın var ve yok
oluşu “ya var, ya da yok” oluşundan değil “hem var, hem de yok” oluşundandır.
Görelilik denklemlerinde ise temelde belirlilik, kesintisizlik ve düzgünlük
hâkimdir. Uzay-zamanda boşluk yoktur, doğrular bükülebilir ama sürekli ve
kesintisizdir. Kuantum kuramı, “elektromanyetik”, “güçlü nükleer” ve “zayıf
nükleer” olmak üzere üç güç tipini tanımlar, belirler ve birbiriyle ilişkilendirir.
Bu güçler parçacıklardan kütle oluşturur. Böylece kütlenin oluşumu veya var
oluşu, kütlelerin hareket edişinden farklı ele alınır. Bir şey önce var olmalı
ki hareket etsin. E=mc2 kütlesi olmayan parçacıkların ışık hızındaki hareketini
de açıklar.
Söz
konusu iki bilimsel âlemi yani kuantum âlemini ve üzerine inşa edilen evreni,
inanç âleminde ele alabiliriz. İlk akla gelen “Büyülttüm âlem ettim, küçülttüm
Âdem ettim” deyimidir. “Bu dünya ve öbür dünya” veya “cennet ve cehennem”
kavramları da düşünülebilir. Hatta bu Dünya’nın “altı ateş, üstü su” oluşu
gerçeği de vardır. “Allah her şeyi yoktan var etmiştir” denildiğinde “ne yoktan
bir şey var olur, ne de var olan bir şey yok olur” denilmişti. Bu termodinamik
yasasına “Evren hem vardır, hem de yoktur” diyerek karşı koyanlar da “Vardır
ama hiçliktir” diyenler de bilim insanıdır. “Var gibi görünüyor ama aslında yok”
inancı kanıtlanmış olur. Sorulara cevap ve sorunlara çözüm ile “Gerçeği” arayan
bilim, her devirde inançlara yer ayırmıştır. İnanç sisteminin özünün
kanıtlandığına bazı bilim insanları inanamaz.
Bu gerçekler ışığında “Din ile bilimi birbirine
karıştırma” denemez. Hiçbir şey göründüğü gibi ve göründüğü yerde değildir.
“Olduğun gibi görün veya göründüğün gibi ol” deyimi daha iyi anlaşılabilir.
Bilimsel olarak kanıtlanıp inanılanların hepsinin bilinmesi durumunda “İnanç
sistemi” ortadan kalkmaz. Belki sadece, “Bilinmeyi sevdim, evreni ve insanı
yarattım” deyimi ile ortaya konan “amaç”, ilmen yakın
olarak, gerçekleşmiş olur.